De treinreis van gisteren heb ik ook andersom gemaakt met een broer van mij.
We hadden plezier in de reis maar werden wel ongedurig van het lange zitten. Op de tussengelegen stations (en dat waren er toen meer dan nu op het traject Valence - Amsterdam) stonden we op om onze benen wat te strekken. Dan draaiden we de raampjes open en keken naar buiten. Waar waren we nu dan weer? Aha, Paris Gare du Nord. Gaaare du Noooord, deden we lekker overdreven tegen elkaar.
Als de trein zich dan weer in beweging zette deden we het volgende: we staken onze hoofden uit het raam en zwaaiden wild naar een denkbeeldig iemand, alsof we die persoon nu pas zagen en herkenden! Allo Jean-Claude! riepen we bijvoorbeeld en ja hoor, soms keek iemand onze kant uit. Was het echt een Jean-Claude? Mijn broer werd dan helemaal enthousiast, stak zijn arm uit het raam om te zwaaien naar die man en hij schreeuwde nog iets na. Jee, wat moesten wij lachen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten