Schrijven

Hee! Durf je nog verder te lezen?
Weet je wat erg is?
Als jou een verhaal onder ogen komt waarvan je rechtop gaat zitten, waarvan je zelf ook gaat schrijven, alleen maar om nog langer bij dat verhaal of die schrijver te kunnen blijven. Hij heeft het spoor voor je uitgezet en nu zit je daar, alleen, met een restgeur in je neus van iets dat heel erg lekker was.
Ja, je herkent die geur en gaat accoord met iedere letter van dat verhaal, of zelfs maar met de strekking ervan. Ja! denk je. Ja, ja, ja! De woorden herbergen een magisch gebod: meer! Meer van dit of meer van deze schrijver.
Wacht nog even. Wacht alsjeblieft nog even. Want stel je voor: dit is het beste wat je kunt krijgen. Het mooiste wat voorhanden is, zit nu al te verteren in je hoofd en al wat hierna komt is een flauwe afspiegeling van dat eerste, juichende enthousiasme.

Talent, visie en kunde hebben hun keerzijde: het ontbreken ervan.

Dank je, David Foster Wallace (1962-2008).