Harry

Spanje, omg. Bolulla

Vandaag was ik op een begrafenis. Om precies te zijn op de dienst die op de begrafenis volgde. Harry, maar 55 geworden, was een oude vriend van mijn man. Ik kende hem niet zo goed persoonlijk, er was niet zo veel contact tussen hun de laatste jaren. Maar in een tijdsbestek van zo'n anderhalf uur werd er door diverse sprekers iemand voor me neergezet. Vooral het eerste verhaal, van een van Harry's broers, staat me bij. Kleine voorvallen uit hun jeugd. De humor waarmee het werd gebracht. Dat maakte dat Harry voor me begon te leven. Terwijl hij net dood was.

Er was ook muziek. Terwijl de mooie grote ruimte gevuld werd met klanken, kregen we op een groot scherm foto's te zien van deze man. Van toen hij klein was tot misschien wel de dag voor zijn dood. Elke fotoserie eindigde met Harry die omhoog keek in de lucht. En hoe Harry op een grote berg naar boven liep, waar een groot houten huis stond. Een levensreis beëindigd, een nieuwe reis begonnen. 
Toen na afloop de zaal leegstroomde heb ik een van de jongens gezegd hoe knap ze dat gedaan hadden, de muziek, het geluid en de beelden. Want zoiets kun je maar één keer goed doen.


En Harry: Aangenaam kennisgemaakt met je te hebben!