Nog even over auto's.
Laatst reed er iemand achter mij. Nogal dicht achter mij.
Ik wilde wat afstand nemen, dus ik versnelde wat. In de spiegel zag ik dat dat niet hielp. De bestuurder achter mij was een jonge vent. Veel jonge mannen rijden graag hard. En een vrouw in een snelle auto, dat is een stimulans om er een tandje bij te zetten.
Misschien had ik even moeten remmen, of de achtervolger via een korte stop voor moeten laten gaan. Maar dat deed ik niet.
De weg was nat en voor de afslag naar de snelweg remde ik te laat.
De auto slipte, maakte een enorme pirouette en daar stond ik dan, schuin in de berm.
De jongeman stopte ook en probeerde mijn auto terug de weg op te krijgen, want ik trilde van schrik. Het lukte hem niet.
Ik bedankte hem, zei dat hij maar door moest rijden en dat ik de ANWB zou bellen.
De volgende wagen die de afslag opreed, stopte. Een echtpaar stapte uit, de man hield een paraplu boven mijn hoofd zodat ik en mijn papieren tijdens het bellen niet nat werden. Zijn vrouw gaf me een flesje water.
Toen zij weggingen kreeg kreeg ik van iemand anders een paraplu, die ik mocht houden.
In de anderhalf uur uur die ik door moest brengen voor de sleepdienst kwam, stopten diverse mensen en een paar lieten mij mijn verhaal doen. Menigeen reed langzaam en keek vragend hoe het met mij was. Dan stak ik mijn duim maar omhoog.
Door al die vriendelijkheid kwam ik tot rust.
Voor alle vriendelijke en bezorgde mensen op en langs de weg is dit compliment. Bedankt voor jullie bezorgdheid en steun.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten